به مجموعه سخت افزار، نرم افزار، شبکه و صنایع مرتبط به آنان، فناوری اطلاعات ( IT ) گفته می شود. در فناوری اطلاعات و ارتباطات ( ICT )، تاکید و محوریت بر روی جنبه ارتباطی می باشد، به¬گونه ای که ارتباطات به منزله یک باید، مطرح بوده که فناوری اطلاعات بدون وجود آن امکان ارائه سرویس ها و خدمات را دارا نمی باشد. همگرائی بین کامپیوتر و ارتباطات، فناوری اطلاعات و ارتباطات را شکل می دهد. تفاوت فناوری اطلاعات و ارتباطات ( ICT) با فناوری اطلاعات ( IT )، این است که در فناوری اطلاعات و ارتباطات، دستگاه ها و فناوری های ارتباطی دارای جایگاهی خاص بوده و از عناصر اساسی به منظور استفاده از مزایا و دستاوردهای فناوری اطلاعات و ارتباطات، محسوب می گردد.
فناوری اطلاعات و ارتباطات، واژه ای است که به هر نوع دستگاه ارتباطی و یا برنامه از جمله رادیو، تلوزیون، تلفن های سلولی، کامپیوتر، نرم افزار، سخت افزارهای شبکه، سیستم های ماهوارهای و نظایر آن اطلاق میشود که سرویس ها، خدمات و برنامه های متعددی مانند کنفرانس و آموزش از راه دور به آنان مرتبط می گردد.
فناوری اطلاعات و ارتباطات، به مجموعه امکانات سخت افزاری، نرم افزاری، شبکه ای و ارتباطی به منظور دستیابی مطلوب به اطلاعات، گفته می شود. مهمترین ویژگی فناوری اطلاعات و ارتباطات، نحوه ذخیره سازی، پردازش و دستیابی به اطلاعات است. همچنین به مجموعه فن آوری هائی که امکان ذخیره سازی، پردازش، ارائه و انتقال اطلاعات را از طریق محیط های انتقال فراهم می نماید، اطلاق می گردد.
فن آوری اطلاعات و ارتباطات به جایگاه برجسته اطلاعات، دستگاههای ذخیره سازی و پردازش اطلاعات و دستگاههای انتقال و دستیابی به اطلاعات تاکید دارد، بدیهی است در این راستا، علاوه بر پتانسیل های مخابراتی، رسانه هائی دیگر نظیر رادیو و تلویزیون نیز در فهرست وسایل ارتباطی ( کانال نشر و توزیع اطلاعات )، قرار خواهند گرفت. زیر ساخت فن آوری اطلاعات و ارتباطات در مرحله اول نیازمند وجود یک زیرساخت اطلاعاتی است که در آن تمامی دستگاهها و وسایل ارتباطی نظیر تجهیزات مخابراتی، رادیو و تلویزیون قرار خواهند گرفت، زیرساخت اطلاعاتی به منزله فونداسیون زیرساخت فن آوری اطلاعات و ارتباطات، مطرح بوده که امکان ارائه سرویس ها و خدمات اطلاعاتی را با کیفت مطلوب، فراهم می نماید، بر همین اساس می توان فن آوری اطلاعات و ارتباطات را مشتمل بر سه بخش اساسی زیرساخت اطلاعات، فاوری اطلاعات و کاربرد اطلاعات در نظر گرفت.
عناصر زیرساخت اطلاعات ( II )، نیازمند استفاده از تجهیزات و امکانات فیزیکی گسترده ای نظیر سیستم های سوئیچینگ، روتینگ، شبکه ای گسترده از خطوط تلفن ثابت، سیار و شبکه های رادیوئی، می باشند، در این رابطه و به منظورانجام عملیات و مدیریت زیرساخت فیزیکی متشکل از عناصر و تجهیزات سخت افزاری، می بایست از سخت افزار و نرم افزارهای متعددی استفاده شود، با طراحی و پیاده سازی زیرساخت اطلاعات ( بستر ارتباطی)، امکان ارتباط دستگاههای مختلفی نظیر تلفن های ثابت، تلفن های سلولی، دستگاههای بدون کابل، کامپیوترهای شخصی و سرویس دهندگان به شبکه فراهم و آنان قادر به استفاده از سرویس ها و خدمات مختلفی می باشند، ارتباط با زیرساخت اطلاعاتی (ارتباطی) ممکن است مستقیما (از طریق شبکه ایجاد شده) و یا با استفاده از تجهیزات خاصی نظیر مودم، کارت های ISDN، خطوط DSL و یا دستگاههای بدون کابل، ایجاد گردد. معمولا برای سنجش میزان شکاف دیجیتالی بین جوامع فقیر و ثروتمند، به تنوع، تعداد و کیفیت وسایل ارتباطی به زیرساخت، استناد می گردد، بدیهی است با فرض ایجاد زیر ساخت اطلاعات، بدون وجود دستگاههای ارتباطی (از بعد کمی و کیفی)، امکان استفاده مطلوب و بهینه از زیر ساخت و درنهایت بهره مندی از دستاوردها و پتانسیل های ارائه شده در بخش های فناوری اطلاعات و کاربردهای اطلاعات، وجود نخواهد داشت، دستگاههای ارتباطی (نظیر تلفن های ثابت، سلولی) به عنوان شرط لازم برای ورود به بزرگراه های اطلاعاتی مطرح می باشند، بدیهی است تنوع، کیفیت و مقرون به صرفه بودن دستگاههای ارتباطی، گزینه های متعددی را به منظور استفاده از منابع اطلاعاتی در اختیار متقاضیان، قرار می دهد. امکان دستیابی آحاد جامعه به منابع اطلاعاتی، یکی از عناصر اصلی سیاست گذاری در زمان تعریف استراتژی توسعه فناوری اطلاعات و ارتباطات در هر جامعه می باشد.