اِکوتراپی با نامهای طبیعت درمانی و یا درمان سبز نیز شناخته میشود. این روش درمانی، بر پایهی نظریهای بنا شدهاست که انسانها را به عنوان جزئی از چرخهی حیات موجود در طبیعت در نظر میگیرد و ذهن او را، به عنوان جزئی جدا از طبیعت نمیپذیرد. اکوسایکولوژی، بر پایهی تئوری سیستم بنا شده است و برای فرد، فرصت جستجوی ارتباط خود را با طبیعت فراهم میکند و این امر را نوعی شیوهی درمانی تلقی میکند؛ روشی که ممکن است در بسیاری از حوزههای رواندرمانی، نادیده گرفته شده باشد.
ارتباط با زمین؛ هستهی اکوتراپی
بسیاری از افرادی که در این زمینه فعالیت میکنند معتقدند طبیعت از شعور و ظرفیت مستقلی برخوردار است و از طریق سیستمهای پیچیدهای، به ایجاد تعادل میپردازد.
درگیر شدن افراد با این سیستم متعادلکننده، منجر به تعادل روان و در نتیجه سلامت آن میشود.
در دیدگاه اکوتراپیستها، سلامت شخصی و سلامت سیارهمان، دو مقولهی جدا هم از هم نیستند و زندگی انسانها، به عنوان بخشی از یک نظام بسیار بزرگتر در نظر گرفته میشود.
همانگونه که اشاره شد، اکوتراپی بر ایدهی ارتباط متقابل و تأثیرپذیری انشان از طبیعت استوار است. تحقیقات درحال گسترشی تا کنون به تأثیرات مثبت ارتباط انسان با طبیعت اذعان داشتهاند.
اضافه کردن گل و سایر گیاهان به محیط و دفاتر کاری، سبب افزایش خلاقیت، کارآیی و انعطاف مواجهه با مسائل میشود؛ وجود یک حیوان نیز موجب بروز خشونت کمتری در بین کودکان در محیط مدرسه یا مهدکودک و همچنین، کنترل هیجان در بیماران مبتلا به آلزایمر میشود.
با توجه به اینکه واژههای اکوتراپی در حالت جامع، به هر نوع فعالیتی که از طبیعت برای مقاصد درمانی استفاده کند، اطلاق میشود، میتواند فعالیتهای گستردهای را در بر گیرد.
این فعالیتها میتوانند زیر نظر یک درمانگر و یا بهتنهایی انجام شوند؛ برخی از آنها به شکل گروهی و برخی دیگر به شکل فردی انجام میشوند. در ادامه، برخی از رایجترین فعالیتهایی که در اکوتراپی انجام میشوند معرفی شدهاند.