هنر های سنتی ایران به عنوان یکی از قطب های اصلی صنایع دستی جهان به شمار می رود که دارای سابقه ای درخشان و پرپیشینه می باشد. یکی از عوامل دوام صنایع دستی در کشور استعداد و نیروی خلاقه و ابتکار ایرانیان و علاقهی آنان به هنر و خلق آثار هنری بوده است.
توجه به وضع کلی تاریخ کشور و نگرشی به حفریات باستان شناسی انجام شده میتواند پایه و اساس اطلاعات دربارهی صنایع دستی باشد و تاریخ صنایع، جدا از تاریخ تمدن نیست و می توان برای بررسی صنایع، هنرها و پیشینه های ایرانی از زمان پیدایش تمدن و شیوههای زندگی مردم به دست آورد.
یافته های باستان شناسی که حاصل حفاری های انجام شده در ایران می باشد، تکمیل کننده ی اطلاعات نسبت به پیشینهی هنرها و صنایع دستی ایران در دوران کهن، من جمله قبل از تاریخ مدون ایران می باشد.
فرهنگ ایران دارای تمدنی بسیار پیچیده و متنوع است که با شناخت زیبایی ها می توان به خلق آثار هنری پرداخت.
نزدیک به ۱۲۰۰ سال ق.م. آهن به جای مفرغ برای ساختن اسلحه و ابزارها و تا حدودی زینت آلات به کار گرفته شد و بناهای آجری مرتفعی در نقاط مختلف نظیر «استرآباد» و روی سکوهای بلند برپا گشت.
ابزارهای مفرغی حکاکی شدهی لرستان، انواع سلاح ها، ابزارها و وسایل کشاورزی، وسایل تزیین، اشیای آیینی، انواع دهانه و مالبند و دیگر ابزارهای مخصوص اسب و گردونه، توتمها و بتها، سنجاقهای مفرغی با سری درشت و مزین به شکل سر و شاخ چهار پایان و مانند آن ها از هنرهای سنتی و صنایع دستی شاخص ایرانیان در هزارهی اول قبل از میلاد می باشد که بر اساس شواهد برخی معتقدند توسط نخستین مادهای تازه وارد به ایران به وجود آمده است.