حصیر بافی از قدیمیترین و کهنترین صنایع دستی محسوب می شود که در بافت آن رشتههایی از الیاف گیاهی استفاده می شود . در گذشته از نی و گیاهان روییده شده به منظور بافت زیرانداز حصیری استفاده میکردند و اولین سرپناه ها پس از رسیدگی در غارها و غارنشینی به کمک حصیر و نی می باشد.برای تهیه الیاف حصیر از برگ درخت خرما، برگ برخی از نخلهای وحشی و ساقهی نی های باتلاقی ویژه ی مناطق گرمسیری استفاده می شود. برای آماده سازی الیاف آن ها را درون آب گذاشته و آنقدر در آب می مانند که ب رنگ زرد تبدیل شده و یا اینکه آن ها را درون آب جوش قرار می دهند.حفاظت حصیر در مقابل حرارت و آتش، فشار، ضربه و اشیای نوک تیز و برنده طول عمر و دوام آن را زیاد می کند و با آب ولرم و شوینده های معمولی قابل شستشو می باشند.
انواع حصیر بافی:
بامبوبافی، مرواربافی، تِرکه بافی، درج بافی،سبد بافی و چیغ بافی
بامبو بافی: بامبو یا نی هندی نوعی خیزران می باشد که برای اولین بار کاشف السلطنه آن را با تخم چای به ایران آورد.
مروار بافی: یک نوع چوب ترکه می باشد و از آن انواع و اقسام سبد در اندازههای مختلف، جامیوهای، جانانی، جا لیوانی و … میبافند که بسیار شبیه بامبو بافی می باشد.
ترکه بافی: در ساخت ظروفی که از شاخه های نازک و باریک درختان و درختچه ها استفاده می شود ترکه بافی می گویند.
درج بافی: درج، یکی از بافتنیهای چوبی می باشد که از شاخه های نازک بید، ارغوان و ... به شکل استوانه با طول حدود یک متر و پنجا تا هفتاد سانتی متر ساخته می شود که معمولا برای جای مرغ و خروس و جوجه مورد استفاده قرار می گیرد.
سبدبافی: با استفاده از برگ های درخت خرما در ابعاد و اندازه های مختلف و کاربرد آن ها برای جای میوه، خشکبار و ... می باشد.
چیغ بافی: یکی از عوامل تفاوت چیغ بافی در بافت آن می باشد که بجز الیاف گیاهی از نخ پشمی رنگ شده استفاده می شود و برای تنوع نقش و طرح های سنتی به کار می رود.