گیوه نوعی پاپوش تابستانی می باشد که سبک، بادوام و هم چنین مورد استفاده برای مسافت طولانی ویژه مردان روستایی قرار می گیرد. گیوه بافی یکی از جالبترین و ارزنده ترین صنایع دستی روستایی ایران محسوب می شود. پیشینه این صنعت به حدود ۱۰۰۰ سال پیش باز میگردد.
ویژگی گیوه
مراحل تولید این پاپوش، دستی می باشد که توسط بانوان و با استفاده از انواع سوزن ها و جوالدوز بافته می شود و می توان برای رویه ی گیوه از نخ قالی، نخ ابریشم و در کف آن نیز از پارچه، ضایعات چرم یا لاستیک استفاده کرد.
محصولات گیوه با توجه به آب و هوای معتدل ایران خنک، سبک و قابل شستشو تولید می شود که در ۴ مرحله چرمسازی، رویهبافی، تختکشی و گیوهدوزی می باشد و به دلیل همین ویژگیها بیشتر مورد استفاده در میان روستاییان و کشاورزان قرار می گیرد.
تولید گیوه در استان فارس، اصفهان، چهارمحال و بختیاری، کرمانشاه، زنجان و هم چنین شهر سنجان استان مرکزی رایج می باشد.
کف گیوه از لحاظ جنس سه نوع می باشد
اولین نوع کف گیوه از انواع پارچه ای تولید می شود که از جنس پنبه می باشد و از جنس غیر پنبه ای نمی توان آن را درست کرد.
دومین نوع آن چرم و ضایعات چرمی می باشد که دارای کیفیتی کمتر از پارچه است.
سومین نوع گیوه لاستیک می باشد که دارای طول عمر بسیار زیاد می باشد در حالی که از کیفیت بسیار پایینی برخوردار می باشد.